Żal że się za mało kochało
że się myślało o sobie
że się już nie zdążyło
że było za późnochoćby się teraz biegało
w przedpokoju szurało
niosło serce osobne
w telefonie szukało
słuchałem szerszym od słowachoćby się spokorniało
głupią minę stroiło
jak lew na muszcechoćby się chciało ostrzec
że pogoda niestała
bo tęcza zbyt czerwona
a sól zwilgotniałachoćby się chciało pomóc
własną gębą podmuchać
na rosół za słonywszystko już potem za mało
choćby się łzy wypłakało
nagie niepewne
ks. Jan Twardowski “Żal”
1 listopada – odkąd pamiętam czas wypraw rodzinnych do najbliższych, którzy odeszli. Czas spotkań na cmentarzach, przy grobach, na ławeczkach. Pośród jesiennych liści, zapachu palących się zniczy, wilgoci i jesiennych kwiatów. Z naręczem chryzantem – moich ukochanych rudych i złotych. Czas wyjątkowy – zadumy i ciszy. Osobistych spotkań – z matką czy ojcem najczulszym, babunią i dziadkiem od orzechów i miodowych ciasteczek, z wujkiem o otwartym sercu, dzieckiem co odeszło… Zawsze przymykam oczy. Przywołuję chwile, które minęły. Dźwięki. Zapachy. Dotyk, który był i już nie powróci.
Zaduma. Cisza. Pustka, która jest pełna.
I chociaż za naszymi plecami pozostają zapchane autami parkingi. Chociaż w tłumie na cmentarzu przedzieramy się do SWOICH. Chociaż czasami za nami wiele setek kilometrów, by dotrzeć tu właśnie, gdzie tego wyjątkowego dnia zawsze jesteśmy. Chociaż czasami czujemy zmęczenie, zimno i niewygodę – to dobry czas. Czas spotkań.
Wierzę w więzi rodzinne i to te najsilniejsze międzypokoleniowe. Wierzę w tą ciągłość życia, pomiędzy nami, a tymi którzy już odeszli. I wierzę, że to ważne, by uczyć nasze dzieci pamięci o poprzednich pokoleniach. Pielęgnować wspomnienia, przekazywać rodzinne historie, spisywać pamiętniki, zachowywać zdjęcia.
Dobrego Dnia Wszystkich Świętych dla nas wszystkich życzę 🙂 .
I jeszcze utwór “Żal” ks. Jana Twardowskiego: